“ရင္ထဲက အရဟံ”အပုိင္း(၃)

ပံုုေတာ္နွင့္ ဂုဏ္ေတာ္

    ဂုဏ္ေတာ္ပြားတဲ့ေနရာမွာ ပံုေတာ္ထက္ ဂုဏ္ေတာ္က အဓိကလို့ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ပံုေတာ္ သပၸာယ္ပံုဟာ ဘဂဝါဂုဏ္ေတာ္မွာပါတဲ့ ''သိရီ''ဘုန္းေတာ္ပါပဲတဲ့။ ဆရာေတာ္ဘုရားက တိေလာကဝိဇယမင္းႀကီးရဲ့ဝတၳဳကို နမူနာသာဓက ျပထားပါတယ္။

   တစ္ခါတုန္းက ဘုရားေလာင္းေတာ္ဟာ တိေလာကဝိဇယမင္းျကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တိေလာကဝိဇယမင္းျကီးဟာ ဘုရားအမွူးရိွတဲ့ သံဃာေတာ္ ေတြကို စိတ္ကူးနဲ့ပံုေဖာ္ျပီး ရိွခိုးပါတယ္။ ေနာက္ ...

    ေဝဇယနၲာဆိုတဲ့ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာရိွတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ျကီးကို စိတ္ကူးနဲ့ ေဆာက္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ျကီးထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားထိုင္ဖို့ ေရႊပလႅင္၊ သံဃာ ေတာ္ေတြ ထိုင္ဖို့ အခင္းေတြ၊ ေရအိုးေတြ၊ အခန္းေတြစသျဖင့္ ေက်ာင္းတစ္ခုမွာလိုအပ္တာေတြ အကုန္ပံုေဖာ္လိုက္ပါတယ္။

   ျပီးမွ ဘုရားအမွူးရိွတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို စိတ္ကူးနဲ့ပင့္ျပီး စိတ္ကူးနဲ့ ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္ရံုတင္မကပါဘူး၊ တစ္ပါးကို တိစီဝရိတ္ သကၤန္း(၃) ထည္စီကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ့လွူလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆြမ္းစားျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္ဝင္ျပီးနားေစပါတယ္။ ဈာန္ဝင္စား ေစပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ့ အရပ္(၄)မ်က္ နွာမွာ ၾကာမို်းငါးပါးနဲ့ တင့္တယ္တဲ့ ေရကန္ျကီး(၄)ခုကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ့ တည္ေဆာက္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးမွာ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ့ ပံုေဖာ္လိုက္ပါတယ္။ မင္းၾကီးရဲ့ ဆြမ္းေကြ်းပဲြကိုေရာက္လာတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ အားလံုးကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ့ မိမိျပုတဲ့ကုသိုလ္ အဖို့ကို အမွ်ေပးေဝလိုက္ပါေသးတယ္။

   ဒီလိုနဲ့ ေန့စဥ္ေန့တိုင္း စိတ္ကူးနဲ့ပံုေဖာ္ျပီး လွူေနလိုက္တာ သက္တမ္းနဲ့အမွ်ပါပဲ။ တိေလာကဝိဇယမင္းျကီး ေသလြန္တဲ့အခါ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။ ပံုေတာ္ကို အာရံုျပုျပီး ေကာင္းကို်းရသြားတာပါ။

   တိေလာကဝိဇယမင္းႀကီးရဲ့ဝတၳဳဟာ တကယ့္မွတ္သားစရာပါပဲ။ စိတ္ကူးနဲ့ ေက်ာင္းေဆာက္၊ စိတ္ကူးနဲ့ ဆြမ္း ေကြ်း၊ စိတ္ကူးနဲ့သကၤန္းလွူ၊ စိတ္ကူးနဲ့ေရစက္ခ်၊ လူနတ္ျဗဟၼာေတြကိုေန့တိုင္းအမွ်ေဝ၊ ေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ သြားရတာ ဆိုေတာ့ အားေနတဲ့အခါေလးေတြ မွာေတာင္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးမေနဘဲ တိေလာကဝိဇယမင္းျကီးလို စိတ္ကူးနဲ့လွူေနလို့လည္း ရပါတယ္။

   ရုပ္ပြားေတာ္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ တကယ့္အားကိုး အားထားရာပါ။ ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ရုပ္ပြားေတာ္ကိုဦးခ်လိုက္ရရင္ပဲ စိတ္ထဲက ေက်နပ္မႈတစ္ခုခုကို ရသြားျကတာပါ။ ရုပ္ပြားေတာ္ေတြကလည္း အရြယ္အစား မို်းစံုပါ။ စပါးေစ့အရြယ္ေသးေသးေလးကေနျပီး အေတာင္(၅ဝ)ေက်ာ္အရြယ္ ျကီးျကီးမားမား အထိ ရိွျကပါတယ္။

    အဲဒီလို ရုပ္ပြားေတာ္အေသးအျကီးေတြ ဖူးေတြ့ရတဲ့အခါ ဘဂဝါဂုဏ္ေတာ္မွာပါတဲ့ အဏိမာဘုန္းေတာ္နဲ့ မဟိမာဘုန္းေတာ္ကို အာရံုျပုထားရပါမယ္။

    အဏိမာဘုန္းေတာ္ဆိုတာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အနုျမူမႈန္မွ် အလြန္ေသးငယ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းျပီး ပရိကၡရာ ရွစ္ပါးလြယ္ မံုညင္းေစ့အတြင္းမွာ စျကၤံျကြေတာ္မူနိုင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဗကျဗဟၼာျကီး ကို ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ျပတဲ့ ဘုန္းေတာ္မိ်ဳးပါ။

    တကယ္လို့ ရုပ္ပြားေတာ္ေသးေသးေလးေတြ ဖူးေတြ့ရတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ အဏိမာဘုန္းေတာ္ကို အာရံုျပုျပီး ''ေျသာ္... ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အနုျမူေလာက္ဖန္ဆင္းျပီး မံုညင္းေစ့ထဲမွာေတာင္ စျကၤံျကြနိုင္တယ္'' လို့ ဆင္ျခင္ျပီး ပူေဇာ္ရပါမယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ''ဟယ္... ဘုရားေလးက ေသးေသးေလးပဲ'' ဆိုျပီး လက္အုပ္ခီ်ရံုေလာက္ပဲ မလုပ္ရပါဘူး။ အဏိမာဘုန္းေတာ္ကို အာရံုျပုျပီး ပူေဇာ္ရမွာပါ။

ပံုေတာ္ေသးလွ်င္၊ အဏိမာပင္၊ ေတြးလွ်င္ပူေဇာ္ပါ။

       မဟိမာဘုန္းေတာ္ဆိုတာက ကိုယ္ေတာ္ကို ပကတိအေနအထားထက္ ႀကီးမား ေအာင္ ဖန္ဆင္းနိုင္တာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ရာဟုလို့ေခၚတဲ့ အသူရိန္နတ္မင္းျကီးဟာ ခနၶာကိုယ္ အလြန္ျကီးမားပါသတဲ့။ အသူရိန္နတ္မင္းျကီးက ျမတ္စြာဘုရား ဂုဏ္သတင္းျကားျပီး သိပ္ဖူးခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘယ္လိုအေတြးရိွသလဲ ဆိုေတာ့ ''လူသားျဖစ္တဲ့ဘုရားကို ငါသြားဖူးရင္ ငါကငံု့ျပီး ျကည့္ေနရလိမ့္မယ္'' လို့ ေတြးထင္ထားတဲ့အတြက္ မသြား ျဖစ္ပါဘူး။

    ျမတ္စြာဘုရားဂုဏ္သတင္း ျကီးမားသထက္ ျကီးမားလာေတာ့ '' အင္း... အဆင္ေျပသလို ဖူးတာေပါ့ေလ''ဆိုျပီး ျမတ္စြာဘုရားဆီ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မဟိမာဘုန္းေတာ္နဲ့ ခနၶာကိုယ္ျကီးမားေအာင္ ဖန္ဆင္းျပီး လဲေလ်ာင္းအဖူးခံတာေတာင္ အသူရိန္နတ္မင္းျကီးက ေမာ္ဖူးေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ အထက္ပိုင္းကို မျမင္နိုင္ပါဘူးတဲ့။

    ဒါေၾကာင့္ အေတာင္(၅ဝ)ေက်ာ္ ရုပ္ပြားေတာ္ျကီးေတြ ဖူးေတြ့ရတဲ့အခါ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ့ မဟိမာဘုန္းေတာ္ကို အာရံုျပုျပီး ''ေျသာ္... ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အသူရိန္နတ္မင္းျကီးကို သူ့ခနၶာကိုယ္ထက္ျကီးမားေအာင္ ဖန္ဆင္းျပီး အဖူးခံခဲ့တာပဲ ေလ'' လို့ဆင္ျခင္ျပီး ဖူးေျမာ္ရပါမယ္။
ပံုေတာ္ျကီးလွ်င္ မဟိမာပင္ ေတြးလွ်င္ပူေဇာ္ပါ။

    တကယ္လို့ ကိုယ့္အိမ္မွာရိွတဲ့ ရုပ္ပြားေတာ္ဟာ (၁ဝ)လက္မေလာက္ပဲ ရိွတယ္ဆိုရင္လည္း ''ေၾသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ငါ့အိမ္နဲ့ သပၸာယသင့္ ေအာင္ ဖန္ဆင္းျပီး သီတင္းသံုးေနတယ္''လို့ ဆင္ျခင္ျပီးပူေဇာ္ရပါမယ္။

    လူေတြရဲ့စိတ္က ခက္ေတာ့ခက္သားပါ။ စပါးေစ့ေလာက္ ရုပ္ပြားေတာ္ေလး ဖူးေတြ့ရတဲ့အခါ လက္အုပ္ခီ်ရံု၊ ဦးခ်ရံုေလာက္ပဲ ဖူးျကပါတယ္။ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ အျကီးျကီးေတြ့တဲ့အခါမွာေတာ့ ပုတီးစိပ္၊ ပရိတ္ရြတ္၊ အဓိ႒ာန္ဝင္ စသျဖင့္ အႀကာႀကီးဖူးေလ့ရိွႀကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရုပ္ပြားေတာ္ေတြ ဖူးေတြ့ရတဲ့အခါ ျကီးျကီး၊ ငယ္ငယ္ သက္ေတာ္ ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားနဲ့ တစ္စိတ္တည္းထားနိုင္ေအာင္ ျကိုးစားရမွာပါ။

   တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အမို်းသမီးတစ္စု ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားကို ''ဘုရားတပည့္ေတာ္တို့ အထက္ ျမန္မာျပည္ဘုရားဖူး သြားမလို့ပါ''လို့ ေလွ်ာက္ပါသတဲ့။ ခရီးေဝးသြားရင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္သြားျကတာ ရြာရဲ့ဓေလ့တစ္ခုပါ။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ''တိုးတိုးေျပာျကပါဟာ။ နင္တို့အိမ္မွာရိွတဲ့ဘုရား အားနာ စရာျကီး''လို့ ျပန္မိန့္ပါသတဲ့။

    ဆရာေတာ္ဘုရားစကားက ေတြးရင္ေတြးသေလာက္ တာသြားတာပါ။ ဆရာေတာ္ဘုရားက ျမတ္စြာဘုရား ဝိမနဝတၳဳပါဠိေတာ္မွာ ေဟာထားတဲ့ ဂါထာကို အေျချပုျပီး မိန့္ပံုရပါတယ္။

တိ႒ေႏၱ နိဗၺဳေတစာပိ၊
သေမစိေတၱ သမံဖလံ။
ေစေတာပဏိဓိေဟတုဟိ။
သတၲာ ဂစၧနိၲ သုဂၢတိ ံ။

သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားရယ္၊ ပရိနိဗၺာန္စံသြားတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ကိုယ္စားရုပ္ပြားေတာ္ရယ္ကို တစ္စိတ္တည္းထားနိုင္ရင္ လူ၊ နတ္၊ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ဂတိအကို်းကို ရပါတယ္။ အဲဒီလိုစိတ္ထားနိုင္ျခင္းေျကာင့္ ေသလြန္တဲ့အခါ သုဂတိဘဝကို ဧကန္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္လို့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာျပထားပါတယ္။

    ဒီသေဘာေလးေတြကို အာရံုျပုျပီး ဘယ္ရုပ္ပြားေတာ္ပဲဖူးဖူး သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားအထိ အာရံု ျပုနိုင္ေအာင္ စိတ္ညႊတ္နိုင္ရပါမယ္။ ဒီေလာက္ဆို ဂုဏ္ေတာ္ပြားဖို့အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနေလာက္ပါျပီ။